[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Ale o tym wolał nie myśleć. Wystarczyło już, że mieszkał w tym samym
mieście co Aristides Fournatos i że każdego dnia musiał patrzeć mu w oczy ze
świadomością, że starszy mężczyzna zna szokującą prawdę o swojej bratanicy.
Kolejnym błędem było to, że ujawnił przed Aristidesem przyczyny, dlaczego
skończyło się ich małżeństwo. Powinien był odmówić wyjaśnień, ale Aristides
bardzo chciał naprawić sytuację; zamierzał odwiedzić Vicky w Londynie i
namówić ją, by wróciła do Aten, a wówczas Theo musiałby znów ją zobaczyć.
Zacisnął palce na ołówku i złamał go na pół jak wykałaczkę. Sięgnął po
następny, po czym zaczął przerzucać kartki wydruku ostatnich wyników sprzedaży.
Sprzedaż wzrastała, profity również, biznes kwitł, ale on sam nie był w najlepszej
formie.
S
R
- Jeszcze kawy?
- Nie, dziękuję. Powinienem już iść.
Jem podniósł się. Gdy stanął wyprostowany, malutkie mieszkanie Vicky
wydało się jeszcze mniejsze. Całe to mieszkanie zmieściłoby się w jadalni
biurowego apartamentu Theo w Atenach. Ale tak to już było z bogaczami. Za
pieniądze można było kupić apartamenty, prywatne wyspy, domki w górach i
gniazdka miłości na wybrzeżu. Vicky przymknęła oczy, próbując odciąć się od
takich myśli.
- Vicky, czy dobrze się czujesz?
Otworzyła oczy i również się podniosła.
W głosie Jema brzmiała szczera troska.
- Tak. Jestem tylko trochę przygnębiona, ale nic w tym dziwnego, nie
sądzisz? - odrzekła, bezskutecznie starając się nadać głosowi spokojne brzmienie.
Czuła, że wzbiera w niej wściekłość, niczym para pod pokrywką garnka.
- Wiesz - powiedział Jem - wciąż uważam, że najlepiej byłoby po prostu
powiedzieć mu, co chcemy urządzić w Pycott Grange. Z pewnością wtedy dałby ci
te pieniądze.
Twarz Vicky ściągnęła się gniewnie.
- To nic nie da. On nigdy nie zgodzi się dać mi tych pieniędzy. Nigdy!
Jem westchnął ciężko i przesunął ręką po włosach.
- To może jednak zgodzisz się sprzedać tę historię prasie? Co prawda, on jest
w Grecji, ale brukowce z pewnością zainteresują się historią o bogatym
przedsiębiorcy, który nie chce dać pieniędzy na wakacyjny dom dla dzieci z
patologicznych rodzin.
Vicky wzdrygnęła się.
- Nie, tego nie zrobię! Zresztą, to także nic by nie dało. Posłuchaj, Jem, nie
ma żadnego sposobu. Ten człowiek jest bezwzględnym draniem.
S
R
- A twój stryj? Przecież pierwotnie to były jego pieniądze. Może oddałby ci
je, skoro tak stanowiła umowa, a potem odebrałby sobie tę kwotę od twojego
byłego męża?
- Nie! - zaprotestowała jeszcze bardziej żarliwie. - Jem, przestań. Nie ma
żadnego sposobu, po prostu nie ma.
- A może twój stryj zechciałby przekazać jakąś sumę na charytatywny cel bez
żadnego związku z umowami, które zostały zawarte, gdy brałaś ślub?
- Nie, Jem. Nie mogę zwrócić się do stryja. Po prostu nie mogę.
Twarz Jema zacięła się.
- Vicky, wiem, że to twoja rodzina i nie chcę się wtrącać, ale zastanów się.
Twój stryj jest bogaty, a my potrzebujemy tych pieniędzy bardzo pilnie. Robimy,
co możemy, staramy się znalez
ć pomoc na miejscu, zebrać trochę pieniędzy, ale to
takie frustrujące, wiedzieć, że są ci winni taką sumę, tylko że twój były mąż jest
cholernym skąpcem i nie chce jej przekazać.
Dłonie Vicky zwinęły się w pięści.
- Przykro mi, Jem. Naprawdę bardzo mi przykro, ale nie mogę się z nim znów
skontaktować. Nie mogę i już. Nie proś mnie o to.
Starała się mówić jak najspokojniej, ale Jem zatrzymał na niej uważne
spojrzenie.
- Dobrze, wycofuję się - rzekł w końcu i objął ją pocieszającym uściskiem. -
Jesteś dla mnie bardzo ważna, Vicky, i nie chcę, żebyś się denerwowała. - Objął
dłońmi jej twarz i pocałował ją w czoło. - Dbaj o siebie, dobrze? I nie martw się.
Coś wymyślimy. Zaszliśmy już tak daleko, że nie możemy się teraz poddać. Coś ci
powiem. Pojadę jutro do Devonshire i zobaczę, jak na tę chwilę wygląda sytuacja.
Może budowlańcy zaproponują jakieś tańsze, tymczasowe rozwiązania, żebyśmy
mimo wszystko mogli otworzyć ten dom na lato. Zawsze można coś wymyślić.
Uśmiechnął się pocieszająco i jeszcze raz pocałował ją w czoło. Vicky
przycisnęła policzek do jego piersi.
S
R
- Och, Jem, tak mi przykro. Naprawdę.
- W porządku, Vicky! - Pogładził ją po plecach. - Wiem, że całe to
małżeństwo nie było dla ciebie przyjemne, ale masz przecież mnie. Zawsze
trzymaliśmy się razem, na dobre i na złe.
Odsunęła się od niego i na jej twarzy pojawił się uśmiech.
- Od czasu, kiedy stłukłeś Petera Richardsa za to, że rzucił we mnie
kasztanem.
- Tak, a on mi oddał. Wciąż pamiętam, jak leciała mi krew z nosa - zaśmiał
się Jem. - No cóż, zawsze byłem głupi i próbowałem się bić z większymi i
silniejszymi chłopakami. - Spojrzał na zegarek. - Muszę już iść, metro zaraz
przestanie jez
dzić.
- Możesz tu przenocować, jeśli chcesz.
Jem potrząsnął głową.
- Nie, jutro muszę wstać wcześnie, żeby dotrzeć do Devon przed południem.
Odprowadziła go do drzwi i pożegnała z wymuszonym uśmiechem. Dopiero
gdy wyszedł, rozkleiła się na dobre.
Theo poruszył ramionami, rozluz
niając marynarkę. Za godzinę miał być w
operze, a musiał jeszcze zadzwonić do Stanów. Zresztą nie spieszyło mu się do tej
opery. Christina Poussos chciała się pokazać w jego towarzystwie i uparła się, by
towarzyszył jej na jakiejś gali.
Ze ściągniętą twarzą poprawił krawat i wsunął do kieszeni portfel. Zamierzał
póz
niej odwiez
ć ją do domu. Nie chciał jej przyprowadzać ani do rezydencji
Theakisów, ani do apartamentu w biurze.
Ostatnio rzadko korzystał z tego apartamentu. Gdyby nie to, że stanowił część
biurowca, sprzedałby go bez wahania. Zamierzał kupić sobie inny apartament w
mieście. Wiedział, że nie będzie to równie wygodne, ale potrzebował jakiegoś miej-
sca, które z niczym by mu się nie kojarzyło.
S
R
Irytowało go również to, że nie mógł się pozbyć rezydencji, ale ten dom od
dawna pozostawał własnością rodziny Theakisów i nie mógł go tak po prostu
sprzedać. Mimo wszystko spędzał tam coraz mniej czasu.
Pozbył się już posiadłości z widokiem na morze.
Sięgnął po komórkę i zszedł na dół. Christina chciała, by przyjechał po nią
trochę wcześniej, ale nie miał takiego zamiaru. Zapewne domagałaby się seksu, a
on nie miał na to ochoty. Ostatnio coraz rzadziej miał ochotę na seks, a gdy już to
się zdarzało, zdecydowanie nie był to seks, jakiego mogłaby pragnąć Christina.
Przeszedł przez szeroki hol, zatrzasnął za sobą drzwi gabinetu i wyciągnął
telefon. Nie był w dobrym nastroju; potrzebował czegoś, co zajęłoby jego uwagę.
Przywołał w wyobraz
ni obraz Christiny Poussos. Była szykowna, piękna i warta
pożądania, a poza tym wyraz
nie miała ochotę ponownie nawiązać z nim romans,
przerwany, gdy zdecydowała się wyjść za mąż. Małżeństwo jednak już się
rozpadło, Christina wracała do obiegu i chciała pokazać światu, że wciąż może
mieć każdego mężczyznę, jakiego zechce. Cóż, nie było wykluczone, że Theo
zmieni zdanie i spełni jej pragnienia. Niewiele znaczyła dla niego kiedyś, a jeszcze
mniej teraz, ale w każdym razie znał ją dobrze i wiedział, czego się może po niej
spodziewać.
W słuchawce odezwał się głos. Theo usiadł wygodnie i zaczął rozmawiać o
interesach. W dwadzieścia minut póz
niej zadzwonił telefon stacjonarny. Zapewne [ Pobierz całość w formacie PDF ]