[ Pobierz całość w formacie PDF ]

głęboko na sercu - jesteśmy przecież, ja i Joe, zwykłymi, przeciętnymi ludz
mi.
Prostymi, bez wyższych aspiracji, bez wykształcenia... A ty byłaś taka...
nadzwyczajna. Inna od wszystkich dzieci. Nad swój wiek mądra, rozsądna. I
jeszcze... jakby to nazwać... taka... niezależna, samowystarczalna, zamknięta w
sobie. Nigdy niczego się nie domagałaś, na nic się nie skarżyłaś, nie prosiłaś o
pomoc w żadnej sprawie. Skupiona, zdecydowana szłaś swoją własną drogą.
- 126 -
S
R
Obok nas. Czasami wyglądało na to, że nas zupełnie nie potrzebujesz. %7łe nie
bylibyśmy w stanie zaspokoić żadnej z twoich potrzeb! Chad i Charlene... Te
małe diabełki bez przerwy szalały, zawracały głowę, broiły. Trzeba było
poświęcić mnóstwo uwagi i zachodu, żeby ich w ogóle upilnować. Wymagania
też miały niewąskie. Ja chcę to, mnie daj tamto, a dlaczego tylko jemu, a czemu
tylko jej! Chad do dziś niewiele się zmienił, chociaż to już dorosły chłopak i
dzięki tobie student. No właśnie, sama wiesz najlepiej, jak bezczelnie ten
huncwot potrafi z człowieka ciągnąć. Ale cię kocha, Dani, nie powinnaś w to
wątpić!
- No a Charlene? Też kocha? - W pytaniu Dani gorycz mieszała się z
ironią. - Przecież ta dziewczyna... Zupełnie nie wiem, dlaczego... Po prostu mnie
nie znosi, nie cierpi!
- Zazdrość, Dani, zwyczajna zazdrość, nic więcej. O urodę, o zdolności, o
każdy sukces. O wszystko, czego jej brakowało i brakuje. Szczeniacka zazdrość.
%7łona i matka, a ciągle się zachowuje jak jakaś głupia koza. Może jeszcze z tego
wyrośnie, miejmy nadzieję...
Sophie chwyciła Dani za rękę, przytuliła dłoń córki do swego policzka.
- Kochanie! My po prostu nie wiedzieliśmy, jak z tobą postępować.
Przerastałaś nas jakoś. Ale kochaliśmy cię zawsze bardzo, wcale nie mniej niż
bliz
nięta. Nie umieliśmy ci tego okazać, to fakt - przyznała z ogromnym
poczuciem winy. - Ale naprawdę kochaliśmy cię i kochamy, uwierz,
przysięgam!
Pod wpływem ogromnych emocji Danielle nie była w stanie ani wykonać
żadnego ruchu, ani wydobyć z siebie głosu. Wzruszenie ściskało jej gardło,
zmuszało podbródek i dłonie do nie kontrolowanego drżenia, napędzało do oczu
łzy. Próbowała je pohamować, lecz nie mogła, nie dawała rady. Zapłakanym
wzrokiem spojrzała na rodziców. Byli również wzruszeni, a przy tym
zawstydzeni, zakłopotani. Patrzyli na nią niemal błagalnie. I tak bardzo
wyczekująco.
- 127 -
S
R
- Ja... też... was... kocham - wykrztusiła w końcu, pozwalając łzom
swobodnie spływać po policzkach.
Sophie rzuciła się ku niej, wzięła ją w ramiona. Przytuliła mocno, zaczęła
leciutko kołysać. Płakały razem...
Zbliżył się do nich Joe, objął obydwie. Jemu, powściągliwemu, zawsze
zapracowanemu, małomównemu mężczyz
nie również zaszkliły się oczy. Oto
wreszcie spotkali się wszyscy troje: matka, ojciec i córka. Wreszcie naprawdę
odczuli wzajemną bliskość, przywiązanie, miłość. I wdzięczność wobec losu, że
w końcu pozwolił im odzyskać to, czego każdemu z nich brakowało na swój
sposób przez całe długie lata!
Kilka godzin póz
niej, gdy Sophie i Joe odjechali już do domu, w
mieszkaniu Dani ponownie zjawił się Jason. Stanąwszy w drzwiach sypialni, ze
skrzyżowanymi na piersi rękoma, spojrzał uważnie na nią. Leciutko, pytająco
uniósł jedną brew.
- Wściekła?
- A właśnie, że nie! - odpowiedziała z ciepłym uśmiechem. - Zbyt
wdzięczna, żeby się złościć.
- Gotowa, żeby porozmawiać o nas?
- Tak - szepnęła niemal bez tchu.
Jason uśmiechnął się, podszedł bliżej, usiadł na brzegu łóżka. Pochylił się,
ujął Dani za podbródek i zmusił, by spojrzała mu prosto w oczy.
- Posłuchaj więc uważnie, moja ty, nowoczesna kobieto, niech ja też mam
dziś szansę rozwiać twoje obawy i wątpliwości. Oto oświadczam ci uroczyście,
że powodem, dla którego chcę się z tobą ożenić, jedynym powodem,
podkreślam, jest miłość! Kocham cię, Dani - kontynuował dz
więcznym i
całkowicie poważnym tonem po króciutkiej pauzie na zaczerpnięcie głębszego
oddechu. - Kocham w tobie wszystko, łącznie z wadami i słabostkami.
Chciałbym stale trzymać cię w ramionach, prowadzić przez życie chroniąc
przed wszystkim, co mogłoby cię zranić i przed wszystkimi, którzy mogliby cię
- 128 -
S
R
skrzywdzić. Kocham cię teraz, gdy jesteś młoda, cudowna, atrakcyjna. I będę
kochał zawsze, także jako zrzędliwą siwowłosą staruszkę. Kocham cię, Dani,
uwierz mi!
Pochylił się, żeby pocałować ją w usta.
- Złapiesz grypę... - szepnęła.
- Twój pocałunek, o pani mego serca, wart jest nawet życia, a nie tylko
banalnej grypy. Nie powstrzymałbym się przed nim za żadną cenę - od-
powiedział z lekko żartobliwą powagą.
A potem pogładził ją po policzku i dodał już całkowicie serio:
- Kocham cię, Danielle Edwards, całą duszą, całym sercem. Od ciebie też
nie chcę niczego więcej, poza miłością. No i obietnicą, że zostaniesz moją żoną!
Dziewczyna w milczeniu słuchała jego słów. Rozumiała, co do niej mówi,
lecz wciąż nie mogła uwierzyć, że ten cudowny, taki troskliwy, taki opiekuńczy,
a przy tym mocny, zdecydowany, nieugięty mężczyzna jej pragnie! Właśnie jej!
Tylko jej!
To przecież wprost nieprawdopodobne, a jednak. Jednak prawdziwe,
musiała przyznać. W twarzy, oczach i głosie Jasona nie dało się wychwycić ani
odrobiny fałszu, ani śladu obłudy. Była tylko szczerość, ogromne pragnienie i
niekłamane uczucie!
Dani poczuła nagle, że serce po prostu wyrywa się jej z piersi, pracując
głośno i szybko, na najwyższych obrotach. I że po raz drugi tego dnia napływają
jej do oczu łzy.
Rozpłakała się ze szczęścia, zupełnie już nie dbając o to, że takie babskie
łzy raczej nie przystoją nowoczesnej kobiecie, samodzielnej, niezależnej,
wykształconej businesswoman. Cóż, businesswoman może i nie wypada płakać,
ale takiej niedoświadczonej, dziewiczo zakochanej kobiecie jak ja... - pomyślała
z odrobiną pobłażliwej autoironii. I odezwała się stłumionym, drżącym, lecz
całkowicie już wolnym od wszelkich wątpliwości i lęków głosem:
- 129 -
S
R
- Ja też cię bardzo kocham, Jasonie. I niczego na świecie bardziej nie
pragnę niż tego, byśmy zostali mężem i żoną!
- 130 -
S
R [ Pobierz całość w formacie PDF ]