[ Pobierz całość w formacie PDF ]

i nie pić z tej samej strony; nie nosić na pierścieniu wizerunku boga, by go
nie zbezcześcić, posąg boga bowiem powinien stać w domu; własnej żo-
ny nie należy z
le traktować, jest ona bowiem pod [naszą] opieką, po-
nieważ prowadzimy ją od ołtarza i przyjmujemy [w opiekę] przez poda-
nie prawej ręki; nie należy zabijać w ofierze białego koguta, ponieważ [i
on] poświęcony księżycowi jest pod naszą opieką, jak też i dlatego, że
ogłasza godziny; pytającemu o radę nie należy dawać żadnej innej, jak
 35
tylko najlepszą, rada bowiem jest święta. Dobre są trudy, rozkosze zaś
ze wszech miar złe; jeśli zasłużyliśmy na karę, trzeba poddać się karze;
należy boso składać ofiary i boso wstępować do świątyni; nie należy
zbaczać w drodze do świątyni, ani też [kultu] boga traktować jako rzecz
uboczną; dobrą jest rzeczą umierać otrzymawszy rany z przodu,
przeciwnie zaś  złą; dusza człowieka nie wchodzi w ciała tych tylko
zwierząt, które godzi się zabijać, dlatego z ofiar zwierzęcych można
zjadać tylko te, które godzi się składać w ofierze, nie wolno natomiast
[spożywać] żadnego innego zwierzęcia. Takie są więc pouczenia; nie-
które z nich, dotyczące ofiar, są dłuższe i wskazują dokładnie, kiedy i jak
należy je składać, inne zaś dotyczą odejścia z tego świata i pogrzebów,
jak należy je odprawiać. I do jednych z nich dołączony jest wywód obja-
śniający, dlaczego należy tak postępować, na przykład, że trzeba płodzić
dzieci, by pozostawić zamiast siebie innego sługę bogów, inne zaś
takiego uzasadnienia nie mają. Dalej, niektóre z wymienionych pouczeń
są uzasadniane przez bezpośrednie skojarzenia, inne zaś przez dalsze
odniesienia, jak na przykład, że nie należy łamać chleba, ponieważ
prowadzi to na sąd w Hadesie. Dołączone uzasadnienia owych [po-
uczeń] nie mają pitagorejskiego pochodzenia, lecz wywodzą się od tych
spoza szkoły, którzy zastanawiając się nad owymi pouczeniami, chcieli
je w sposób słuszny opatrzyć dowodem, jak na przykład o tym, co już
zostało wyżej powiedziane, że nie wolno łamać chleba. Jedni bowiem
powiadają, że nie należy rozkładać na części tego, co złączone, ponieważ
w najdawniejszych czasach barbarzyńskim obyczajem wszyscy przyja-
ciele łączyli się przy jednym chlebie; inni zaś, że nie godzi się, by
szukający wróżby uzyskiwał ją przez łamanie i rozdzielanie. Wszelako
jednak wszystkie pouczenia określające, co trzeba czynić i czego nie
należy, uwzględniają [w swym wywodzie] obcowanie z bogiem; to jest
podstawowa zasada i całe życie jest jej podporządkowane: kroczyć za
bogiem; na tym polega dowód. Na tym zasadza się filozofia. W sposób
godny śmiechu postępują bowiem ludzie szukając tego, co dobre gdzie
indziej, niż u bogów, tak jak ktoś w kraju podległym władzy królewskiej
obdarzałby czcią kogoś z poddanych obywateli, zlekceważywszy tego,
kto nad wszystkimi panuje. Tak samo według pitagorejczyków czynią
ludzie. Skoro bowiem bóg istnieje i włada wszystkim, należy zgodnie
uznać, że u boga jako władcy należy szukać dobra. Wszyscy bowiem
 36
udzielają tego, co dobre, tym, których kochają i cenią; tym zaś, wobec
których żywią uczucia przeciwne, udzielają tego, co przeciwne jest
dobru. Na tym polega mądrość [pitagorejczyków]. A był pewien
Hippomedon Egejczyk z kręgu akuzmatyków, który powiadał, że
[Pitagoras] dodawał do wszystkich tych pouczeń dowody i uzasad-
nienia, lecz ponieważ były one przekazywane przez wielu ludzi leniwych,
[stało się tak], że dowód opuszczano, a zostały same problemy. Ci zaś
spośród pitagorejczyków, których nazywano matematykami, zgodnie
twierdzą, że owe dowody i uzasadnienia pochodzą od Pitagorasa,
i dodają jeszcze więcej, a to, co mówią, uważają za prawdę. Mówią
bowiem, że Pitagoras przybył z Jonii i z Samos za tyranii Polikratesa,
kiedy Italia znajdowała się w stanie największego rozkwitu, a pierwsi [ Pobierz całość w formacie PDF ]