[ Pobierz całość w formacie PDF ]

zetknęła z zapaleniem węzłów chłonnych krezki?
- Na oddziale pediatrycznym londyńskiego szpitala.
- A, to wszystko wyjaśnia - uśmiechnął się stary doktor.
- Pewnie nie ma na świecie przypadku, którego nie można by tam spotkać.
Freya odwzajemniła uśmiech, a lekarz pomyślał, że ta młoda kobieta wygląda na zmęczoną. Nie
miał pojęcia, że zaledwie parę godzin wcześniej leżała pod autobusem, usiłując zatamować krwotok
z poważnej rany głowy.
- Zatrzymamy ją na obserwację. Czy pani zostaje?
- Tak, do rana - odparła. - Liczę na to, że mam rację i operacja nie będzie konieczna.
- Ja też - rzucił lekarz z iskrą w oku. - Jutro na chirurgii czeka na mnie wystarczająco długa lista
zabiegów.
Freya wróciła do szkoły następnego dnia rano i z miejsca natknęła się na Richarda i Amelię.
- Muszę z tobą pilnie zamienić słowo, jeśli masz chwilkę czasu - powiedziała Freya.
- To musi być naprawdę chwilka. Za dziesięć minut zaczynam przyjęcia pacjentów - odparł, zerkając
na zegarek.
Jego głos brzmiał chłodno i obojętnie, lecz była zbyt zmęczona, żeby zwrócić na to uwagę.
- Spędziłam noc na pogotowiu z jedną z uczennic. Początkowo sądziłam, że to wyrostek, ale potem
stwierdziłam, że nie będę ci zawracała głowy, ponieważ może to być coś mniej poważnego.
- Naprawdę? - odparł tym samym obojętnym tonem. -Wolałbym sam o tym decydować.
- Ach tak, i zostawić Amelię samą w domu?
- Mógłbym wziąć ją ze sobą.
Zachowuje się okropnie. Zamiast pogratulować jej przemyślanego działania, dzieli włos na czworo.
Zdawał sobie sprawę z jej kompetencji i, jak do tej pory, nawet nie zapytał
o zdrowie małej pacjentki. Jego myśli cały czas krążyły wokół wydarzeń ostatniej, pełnej wrażeń
nocy. Najpierw owa magiczna chwila, którą przeżyli u niego w domu, a następnie tragiczny
wypadek, który znów ich połączył, ale w zupełnie innych okolicznościach. Potem szybkie
pożegnanie z jej strony w momencie, kiedy gotów był zaryzykować wszystko
i powiedzieć jej prawdę o Amelii. To i z
le przespana noc sprawiły, że dziś nie był w stanie
racjonalnie myśleć.
- Przepraszam - rzekł bardziej ugodowo. - Jaka jest diagnoza?
- Jeszcze nie wiem. Występowały wszystkie objawy zapalenia węzłów chłonnych krezki, które
często bywa mylone z zapaleniem wyrostka. Rebeka miała powiększone szyjne
węzły chłonne, a ostatnio cierpiała z powodu infekcji gardła. Kiedy wychodziłam, jej stan się
poprawiał, ale lekarze chcą ją jeszcze zatrzymać w szpitalu, żeby nie ryzykować.
- Słusznie. Może byś się trochę przespała? Marjorie będzie trzymała rękę na pulsie.
- Chyba tak zrobię - odparła. - A propos, kiedy byłam w szpitalu, dowiadywałam się o naszych
poszkodowanych w wypadku.
- Ico?
- Obydwaj leżą na intensywnej terapii, ich stan jest bardzo ciężki, ale jakoś się trzymają. Noga nie
została amputowana i lekarze mają nadzieję, że nie zajdzie taka konieczność.
- Z
wietnie. W takiej sytuacji wszyscy po prostu róbmy, co w naszej mocy.
Amelia pobiegła przodem, a on lekko popchnął Freyę w kierunku wejścia do szkoły.
- A teraz, siostro Farnham, proszę pójść i zjeść śniadanie, zanim trochę się pani prześpi dla zdrowia i
urody. Zalecenie lekarskie, bo właściwie nie ma takiej potrzeby.
- Jakiej potrzeby?
- No, ty nie musisz poprawiać urody. Freya zaśmiała się sucho.
- Po ostatniej nocy pochlebstwa do niczego cię nie doprowadzą.
- Gdybyś tak się nie pospieszyła, wyjaśniłbym ci wszystko.
- Nie musisz niczego wyjaśniać. Wiem, co czułeś po śmierci Jenny, i byłabym gotowa na ciebie
poczekać. Nigdzie się nie wybieram, przynajmniej na razie. Ale jeśli ty nie
czujesz tego samego co ja, nie ma sensu, żebym cokolwiek więcej mówiła.
Nie był to czas ani miejsce po temu, by jej tłumaczyć, że zawsze obecna jest w jego myślach, a jego
rezerwa spowodowana jest czymś o wiele ważniejszym niż pamięć Jenny.
- Cieszę się, że jeszcze tu zostaniesz, ale naprawdę muszę już lecieć, gdyż w przeciwnym razie będę
miał do czynienia z poczekalnią pełną pacjentów nie tylko chorych i cierpiących, ale i
przejawiających pierwsze objawy nerwicy.
- Oczywiście - odparła oschle. - Obowiązek przede wszystkim. - Zanim zdążył cokolwiek
odpowiedzieć, zgodnie z zaleceniami lekarskimi skierowała się w stronę jadalni.
Odczuła ogromną ulgę na wiadomość, że postawiła właściwą diagnozę w przypadku Rebeki. Ból [ Pobierz całość w formacie PDF ]