Giowanni Guareschi Don Camillo

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Nie wiem, spróbuję go zapytać.
Peppone zacisnał pięSci.
- Proszę księdza, ostrzegałem. Albo ksiadz przestanie, albo
doprowadzę księdza przed sad.
- Dziękuję za informację. Już wolę być skazany przez sad
ludzki niż przez sad Boski. Ludzie moga się mylić, a Bóg nie.
Peppone poszedł sobie, a w następna niedzielę don Camillo
powiedział to, co powinien był powiedzieć, nie przejmujac się
ostrzeżeniami Peppona.
Peppone został o tym od razu poinformowany i � le to przyjał.
Ale siedział spokojnie aż do soboty wieczorem.
A kiedy nadszedł sobotni wieczór, poszedł odwiedzić don Ca-
milla.
- Proszę księdza, według mnie lepiej by było, gdyby niedzielne
kazanie było inne niż w zeszłym tygodniu. Słyszałem na mieScie,
że się nie podobało.
Don Camillo rozłożył ręce.
- Mnie natomiast bardzo się podobało. To kwestia gustu.
- Proszę księdza, jeste� my przed wyborami i zaczyna się robić
goraco. Mogę odpowiadać za siebie, ale nie za innych. Nie
chciałbym, żeby ksiadz potknał się o coS.
79
- Będę uważał, gdzie stawiam nogi.
- Nogi tak, proszę księdza. Ale je� li stuknie się ksiadz głowa
w akacjowa lagę?
Don Camillo wzruszył ramionami:
- To zależy od jej gruboSci.
- A jeżeli, przypu� ćmy, będzie gruba jak ta? - spytał Peppone,
wyciagajac spod płaszcza kij i pokazujac go don Camillowi.
Don Camillo spojrzał na kij i pokręcił głowa.
- Musiałaby być przynajmniej taka gruba jak ta - odrzekł,
wyciagajac spod stołu solidna pałkę i pokazujac ja Pepponowi.
Peppone kiwnał głowa, że zrozumiał ten watek.
- A gdyby była nawet grubsza od tej, to by księdzu nie prze-
szkadzało?
- Nie - powiedział don Camillo. - Ale przeszkadzałoby mi,
gdyby� zaraz sobie nie poszedł.
I Peppone przestał przeszkadzać, a don Camillo poszedł spokoj-
nie do łóżka. Kazanie następnego ranka było w identycznym tonie,
co w poprzednia niedzielę. To znaczy takie, jak trzeba.
Peppone więcej się nie pokazał i tak minał następny tydzień. Aż
nadeszła niedziela.
W ko� ciele było bardziej tłoczno niż zazwyczaj i don Camillo,
kiedy doszedł do kazania, rozejrzał się z zadowoleniem.
- Bracia - rozpoczał. I w tym momencie zauważył, że w głębi,
dokładnie na progu drzwi, stoi Peppone. Nieruchomo i z założony-
mi rękami. A obok niego stoja Chudy, Szary, Ostry i cały sztab
główny.
Don Camillo dostrzegł również, że przed ko� ciołem, tuż za
drzwiami, stoi zbity tłum. Od razu zrozumiał, co to za jedni.
Doprawdy interesujace posunięcie: czerwoni Peppona prak-
tycznie zablokowali ko� ciół, bo oprócz tego, że tłoczyli się przed
głównym wej� ciem, to cisnęli się też przed drzwiczkami na
dzwonnicę i pchali się aż na chór.
Wszyscy tam byli i oczy zwykłych wiernych wlepiały się z nie-
pokojem w don Camilla.
- Bracia - powtórzył z uSmiechem don Camillo. - Bogu niech
80
będa dzięki, że pozwolił nam dzisiaj wszystkim zgromadzić się
tutaj i z przodu, i z tyłu, i po bokach ołtarza.
Potem rozpoczał kazanie. Było długie, długie jak nigdy, bo
nigdy nie nadarzyła mu się okazja, żeby mówić do takich tłu-
mów.
A głos jego grzmiał i wypełniał cały ko� ciół, wylatywał z im
-
petem huraganu przez otwarte drzwi i rozlegał się na placu.
Powiedział wszystko, co musiał powiedzieć.
A nawet, bad� my szczerzy, powiedział odrobinę więcej, niż
powinien był mówić. I wszystko było proste i jasne.
Peppone i jego banda jakby skamienieli; przyjmowali razy bez
mrugnięcia okiem.
I kiedy don Camillo skończył kazanie, ani drgnęli.
Po skończonej mszy don Camillo poszedł do zakrystii zdjać
szaty liturgiczne i zaraz wrócił do ko� cioła.
Ludzie udawali, że się chca szybko rozej� ć; banda czerwonych
zrobiła przejScie, ale tkwiła nieruchomo na placyku, oskrzydlajac
tłum wiernych.
Don Camillo skłonił się przed głównym ołtarzem.
- Jezu - powiedział - pilnuj mnie od tyłu. Z przodu sam się
będę pilnował.
Potem odwrócił się i przeszedł przez pusty już ko� ciół wolnym,
ale zdecydowanym krokiem.
Czerwoni czekali na niego na progu, ale don Camillo nie wahał
się. Czuł się mocny jak Samson.
Kiedy doszedł do drzwi, Peppone i czerwoni cofnęli się, a on
przystanał.
Zobaczył, ale nic nie rzekł.
Plebania stała wciaż po lewej stronie, lecz jej fasadę kompletnie
pokryły plakaty z sierpem i młotem oraz hasłem: "Głosuj na
Włoska Partię Komunistyczna".
Okre� lenie: "kompletnie pokryły" oznaczało, że w czasie, gdy
don Camillo grzmiał z ambony, banda piętnastu łajdaków, uzbro-
jonych w piętna� cie drabin, piętna� cie pędzli i piętna� cie kubłów
pełnych kleju wytapetowała fasadę domu nie pozostawiajac wol-
nego milimetra.
81
Plakaty zostały przyklejone w doskonałym porzadku również
na okiennicach i drzwiach.
I wzdłuż rynny przy dachu.
I na kominach.
Praca została dopieszczona w najdrobniejszych szczegółach,
tak więc również na chodnikach zostały naklejone plakaty,
a mniejsze pokryły nawet przestrzeń pod okapem.
Don Camillo zobaczył, ale nie odezwał się.
Wyciagnał z kieszeni okulary, wsadził na nos, potem wyszedł
przed plebanię, zatrzymał się, obejrzał dzieło i odwracajac się
spytał Peppona, który stał za jego plecami:
- Aha! To jakaS nowa partia?
- Istnieje już od jakiegoS czasu - odparł Peppone.
Don Camillo podszedł do drzwi, wyciagnał z kieszeni scyzoryk,
namacał wgłębienie we framudze i z najwyższa delikatno� cia
przeciał papier pokrywajacy całe drzwi.
Potem nacisnał klamkę, uchylił drzwi, wszedł i zamknał za
soba.
Sekundę pó� niej otworzył z powrotem i wychyli się.
ł
- Jeżeli nie pomyliłem się w rachunkach - powiedział do Pep-
pona - tu sa wszystkie plakaty, jakie dostałeS w przydziale!
Peppone spojrzał na niego spode łba i krzyknał:
- Został nam tylko jeden, ale wystarczy, żeby ogłosić ludowi
nasze zwycięstwo!
- Jeżeli do tego ma służyć, to możesz go sobie przyczepić na
plecach! - wykrzyknał don Camillo.
I tylko jeden Bóg wie, ile wysiłku kosztowało go, żeby powie-
dzieć "na plecach".
Ważne,
żeby być na liScie
W magistracie miała miejsce poważna bitwa, bo Spiletti, szef
klerykałów i jedyny radny mniejszo� ci, wykorzystujac pierwsze
posiedzenie energicznie zaprotestował przeciwko szkodzie wyrza-
dzonej proboszczowi przez czerwonych.
- W� ród rozsadnych ludzi nie ma takiej osoby, która by nie
odczuła głębokiego obrzydzenia na widok plebanii wytapetowanej
plakatami - zakończył Spiletti.
- A wła� nie, że jest! - krzyknał Peppone. -1 ta osoba jestem ja.
- Pan nie jest osoba rozsadna - krzyknał Spiletti. - Inaczej nie
zaaprobowałby pan nagannego postępku wymySlonego w celu
obrażenia czcigodnego kapłana!
Peppone za� miał się szyderczo.
- Czcigodnego kapłana! Czcigodni kapłani nie przemieniaja
ko� cioła w propagandowa trybunę wyborcza! Jeżeli nasz czcigod
-
ny kapłan chce robić wiec, to niech go sobie robi na placu. A kiedy
jest w ko� ciele, niech będzie księdzem.
- A pan, kiedy jest w magistracie, niech będzie wójtem! - od-
83
parował Spiletti. - To jest posiedzenie rady gminnej, a nie ze-
branie sekcji komunistycznej. To, co ksiadz mówi w koSciele, nie
ma nic do rzeczy w naszej dyskusji; tutaj chodzi jedynie o ważny
budynek, który został oszpecony, co wzbudza oburzenie wię- [ Pobierz całość w formacie PDF ]