[ Pobierz całość w formacie PDF ]
i wtedy niewiele o nim wiedziała.
Wtem przypomniał sobie przyjaciela swojego Ruwałowa, młodego rosyjskiego
rewolucjonistę, którego spotykał w zimowym sezonie u lady Windermere. Mówiono, \e
hrabia Ruwałow pisze \yciorys Piotra Wielkiego i \e przyjechał do Anglii celem zbadania
dokumentów, odnoszących się do pobytu cara w tym kraju w roli cieśli okrętowego,
powszechnie wszak\e przypuszczano, \e był agentem nihilistów, nie ulegało te\ kwestii, \e
ambasada rosyjska nie patrzyła zbyt przyjaznym okiem na jego pobyt w Londynie. Lord Artur
czuł, \e znajdzie w mm osobę odpowiednią do swoich celów, udał się te\ pewnego dnia do
jego mieszkania, aby zapytać o radę i prosie o pomoc.
Zajmuje się pan więc serio polityką rzekł hrabia Ruwałow, kiedy lord Artur wyjawił
mu cel swoich odwiedzin, nie znosząc wszak\e blagi w \adnym kierunku, lord Artur uwa\ał
za swój obowiązek wyznać szczerze, \e nie interesuje się wcale kwestią socjalną, a maszyna
piekielna potrzebna mu jest dla spraw czysto rodzinnych, obchodzących wyłącznie jego
samego.
Hrabia Ruwałow przyjrzał mu się przez chwilę ze zdumieniem, widząc wszak\e, \e gość
traktuje sprawę zupełnie powa\nie, napisał mu adres na kawałku papieru, opatrzywszy go
kabalistycznym jakimś znakiem, i wręczając mu cenny ten dokument rzekł:
Policja londyńska du\o dałaby za posiadanie tego adresu, drogi panie Arturze.
Nie będzie go miała! zawołał lord Artur ze śmiechem, po czym, uścisnąwszy
serdecznie dłoń młodego Rosjanina, zbiegł pędem ze schodów i kazał stangretowi jechać na
jeden z placów w pobli\u wskazanej na karteczce ulicy. Przyjechawszy na miejsce odprawił
woznicę a sam poszedł w kierunku właściwego adresu. Minąwszy długie jakieś przejście pod
arkadami znalazł się w małym, dziwacznym zaułku bez wyjścia zajętym widocznie przez
du\ą jakąś pralnię, na przeciągniętej bowiem od domu do domu sieci sznurów suszyło się
mnóstwo bielizny, wesoło powiewającej na wietrze. Doszedłszy do samego końca zaułka
zapukał do drzwi niskiego, zielonego domku. Po dłu\szej chwili, podczas której wszystkie
okna domów, wychodzących na zaułek zapełniły się zaciekawionymi twarzami, otworzył mu
drzwi jakiś dość pospolitego wyglądu cudzoziemiec, który zapytał go marną angielszczyzną,
czego sobie właściwie \yczy. Na widok wszak\e karteczki hrabiego Ruwałowa od razu
wprowadził lorda Artura z ukłonem do małego, mocno obszarpanego saloniku na parterze, do
którego po kilku minutach wbiegł Herr Winckelkopf , jak go nazywano w Anglii, z brudną,
poplamioną winem serwetą, zawiązaną dokoła szyi, i widelcem w lewej ręce.
Przychodzę z polecenia hrabiego Ruwałowa oznajmił lord Artur na wstępie
bardzo zale\y mi na kilku minutach rozmowy z panem w wa\nej dla mnie sprawie. Nazywam
się Smith, Robert Smith, chciałbym, aby mi pan sporządził wybuchający zegar.
Bardzo mi miło pana poznać, lordzie Arturze odparł jowialny Niemiec ze śmiechem
Niech to pana nie przera\a, obowiązkiem moim jest znać ka\dego, przypominam sobie
zresztą, \e widziałem pana kiedyś na wieczorze u lady Windermere. Mam nadzieję, \e jej
lordowska mość jest zdrowa. Czy nie zrobi panu ró\nicy towarzyszenie mi przy śniadaniu?
Mam doskonały pasztet, a moi przyjaciele zapewniają mnie, \e moje reńskie wino jest lepsze
ni\ to, które piją w ambasadzie niemieckiej.
I zanim lord Artur zdą\ył ochłonąć ze zdumienia, \e został poznany, posadzono go ju\ na
wygodnym fotelu przy stole jadalnym i postawiono przed nim blado\ółty kielich, znaczony
monogramem cesarskim i napełniony najwspanialszym Marchobrunnerem. Po chwili popijał
ten szlachetny trunek i gawędził mo\liwie najprzyjazniej ze słynnym spiskowcem.
Zegary wybuchające rzekł Herr Winckelkopf nie są zbyt dobrym artykułem do
zagranicznego eksportu, je\eli bowiem uda się nawet przeprowadzić je przez urząd celny,
ruch pociągów tak jest nieregularny, \e często wybuchają, zanim zdoła się dowiezć je na
miejsce przeznaczenia. Je\eli jednak potrzebny panu jest taki zegar na domowy u\ytek, mogę
[ Pobierz całość w formacie PDF ]