[ Pobierz całość w formacie PDF ]

was żyje?
Wujaszek zaczął opowiadać, jak się żyje. Tymczasem komendant posłał po wino. Przynieśli
czerwone wino i świetne, smażone na oliwie sardele. A potem wujaszek zaczął opowiadać o
partyzantce w Puszczy Kampinoskiej, a komendant o partyzantce w górach Zlatiboru. Co chwila
padał gęsty trup, pękały granaty, a hitlerowcy wiali, gdzie pieprz rośnie. I zupełnie zapomnieli o
dziewięćdziesięciu tysiącach dinarów. Pieniądze nie mają znaczenia, gdy w lesie walczy się z
okupantem i w każdej chwili grozi śmierć. Wtedy myśli się, żeby przeżyć do następnego dnia i dać
łupnia wrogowi. I śpiewa się pieśni partyzanckie.
Z
piewali więc na zmianę. Wujaszek  Rozszumiały się wierzby płaczące , a komendant
 Zlatibore, ti moj  ; wujaszek  Serce w plecaku , a komendant  Gde moja lubow, moja? A potem
padli sobie w objęcia i powiedzieli, że do końca życia będą wielkimi przyjaciółmi.
Tam w Użicach milicja staje na głowie, w Kolaśinie cementuje się przyjaz
ń polsko-
jugosłowiańska, wróg hitlerowski został rozgromiony, tylko my, niestety, dalej byliśmy bez
pieniędzy.
Wyszliśmy jednak z posterunku pokrzepieni na duchu. Komendant przyrzekł, że gdy tylko otrzyma
wiadomość o znalezieniu pieniędzy, zaraz da telefonogram do wszystkich posterunków. Więc nie ma
się o co martwić. Trzeba tylko dopytywać się na posterunkach o wynik poszukiwań.
Wróciliśmy pod hotel  Zagora do naszego poczciwego mamuta. Patrzymy, a tam tłum, jakby
przyjechał sam cesarz Etiopii, Haile Selasie, albo wytrysło nagle spod ziemi z
ródło ropy naftowej.
Ciekaw byłem, co też się stało, więc przecisnąłem się przez ciżbę i własnym oczom nie chciałem
wierzyć. Okazało się, że to wcale nie Haile Selasie ani nowe z
ródło ropy naftowej, tylko nasz
poczciwiec mamut wzbudził taką wielką sensację.
Udałem więc, że nie jestem żadnym siostrzeńcem właściciela przedpotopowego mercedesa ani
nawet dalekim krewnym - byłem zwykłym gapiem i razem z innymi dziwiłem się, skąd przed
nowoczesnym hotelem znalazł się taki dziw techniki!
Wujaszek miał jednak charakter. Nie wyparł się mamuta. Przeciwnie, z miną wynalazcy prochu
podszedł do samochodu, otworzył drzwiczki, usiadł za kierownicą i spojrzał na tłum jak na dzikich
Zulusów.
- I co? - zapytał wyzywająco, a potem widząc, że w tłumie znajdują się i cudzoziemcy, powtórzył
pytanie w kilku europejskich językach. Gdy ryknął wreszcie po niemiecku, z ciżby wysunął się
starszy jegomość w okularach, baryłkowaty, gładko wygolony, uśmiechnięty i pełen podziwu dla
naszego mamuta. Zbliżył się do wujaszka i zaczął z nim rozmawiać po niemiecku. A wujaszek gadał
jak z nut, jakby razem z mlekiem matki ssał formułki gramatyki niemieckiej.
Nie rozumiałem naturalnie ani słowa, ale po minach wywnioskowałem, że była to rozmowa pełna
kurtuazji i uprzejmości, coś w tym rodzaju:  - Jak zdrowie pańskiej babci? - Dziękuję, wszyscy w
domu zdrowi. A pogodę mamy nadzwyczajną!
Najłatwiej zawsze rozmawiać o pogodzie, nawet po niemiecku. Pomyliłem się jednak. Za chwilę
wujaszek wytaszczył się z mamuta, otworzył maskę i razem ze swym rozmówcą zajrzeli we wnętrze
samochodu. Stali nad nim jak dwaj lekarze nad umierającym pacjentem. Kiwali głowami, mieli
zatroskane twarze i szczery żal w oczach.
Wreszcie wujaszek zdecydowanym ruchem rzucił kapelusz do wnętrza wozu, fajkę wsadził w
kieszeń i, jakby nigdy nic, wlazł pod samochód. Jegomość uczynił to samo.
Po chwili usłyszałem tubalny głos wujaszka:
- Marcin, podaj no skrzynkę z narzędziami.
Nie mogłem już dłużej udawać gapia. Byłem znowu siostrzeńcem właściciela przedpotopowego
samochodu, więc oczy wszystkich spoczęły na mnie. Cóż miałem robić! Podałem z tylnego siedzenia
skrzynkę z narzędziami, ale chciałem zapaść się przy tym pod ziemię, bo nie znoszę takich widowisk.
Udałem więc, że mnie zainteresował hotel i widok na pełne dziwnego uroku szczyty Bjelasicy, i [ Pobierz całość w formacie PDF ]